พ.ศ 2530

                บางน้ำผึ้ง/ สมุทรปราการ

                บางน้ำผึ้งเมื่อเกือบสี่สิบปีก่อน   ก่อนที่จะมีตลาดน้ำบางน้ำผึ้งซึ่งเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศนั้น เคยล้อมรอบไปด้วยสวนมะม่วงพันธ์ดี หมาก มะพร้าว คนในยุคนั้นรู้กันดีว่าจะกินมะม่วงน้ำดอกไม้ให้หวานสนิทอร่อยจริง ต้องจากบางน้ำผึ้งเท่านั้น เพราะปลูกจากดินที่มีน้ำกร่อย (น้ำทะเล+และแม่น้ำเจ้าพระยามาผสมกัน) ทำให้ผลไม้จากสวนแถวนี้หวานดีนัก

                ‘บานชื่น’ เป็นครูสอน รร.วัดในระดับประถม สามีชื่อ ‘ตาเช้า’ มีอาชีพรับจ้างพายเรือส่งแม่ค้าข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาไปขายที่ตลาดบางนานอก มีลูกชายอยู่สองคน ชื่อ

                ‘ปองพล’ รับราชการทหาร มีระเบียบวินัย  เคร่งขรึม

 ‘ปกป้อง’ กรุ้มกริ่ม อัธยาศัยดี เชื่อฟังแม่

 บ้านของบานชื่นอยู่ติดกับสวนของบัวผันซึ่งเป็นเพื่อนบ้านที่รักใคร่กันเป็นอย่างดีมักแบ่งข้าวปลาอาหารกันเสมอ                ‘บัวผัน’มีอาชีพทำสวนยากจนกว่าบ้านของครูบานชื่น มาก แต่มีที่เยอะกว่า บัวผันจะเก็บของในสวนไปขายโดยเป็นลูกค้าที่ใช้บริการเรือโดยสารคนหนึ่งของตาเช้า บัวผัน มีสามีชื่อ ‘เทศ’ รับจ้าง ปีนต้นหมาก มะพร้าว ให้ชาวสวนละแวกนั้นทั้งคู่มีลูกสาวสวยอยู่สามคนชื่อ (มาลา มาลัย และมาลี) สามสาววัยไล่เลี่ยห่างกันแต่ นิสัยต่างกันสุดขั้ว

‘มาลา’ สวยหวานมีนิสัย อ่อนหวานสมหน้าตาเป็นคนจิตใจใจดี 

‘มาลัย’เป็นคนสวยฉูดฉาดบาดตากว่าใครในสามสาว แต่เป็นคนเอาแต่ใจ ขี้โวยวายเจ้าคิดเจ้าแค้น

 ‘มาลี’ เป็นน้องเล็กเห็นชีวิตของคนรอบๆ ตัวที่มีปัญหาแล้วไม่อยากมีคู่ครองมิหนำซ้ำยังจะขี้โรค

‘ปองพล’ ลูกชายคนโตของครูบานชื่นรับราชการทหารนานๆ ถึงจะกลับมาบ้านครั้งหนึ่ง และชอบมาลัยลูกสาวของบัวผันเแต่มาลัยไม่ชอบเพราะปองพลเป็นคนมีระเบียบวินัยจนตนเองรู้สึกรำคาญ

‘ปกป้อง’ ลูกชายคนเล็กของครูบานชื่นถูกส่งไปอยู่กับป้าในกรุงเทพฯ ตั้งแต่เล็กพอเรียนจบจึงกลับมาอยู่กับครอบครัว ทำงานเป็นผู้จัดการในบริษัทไม้อาบน้ำยาเป็นคนกรุ้มกริ่มเมื่อเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันโตขึ้นเป็นสาวงามก็รู้สึกชอบพอ แล้วสนใจทั้งมาลาและมาลัย แต่เมื่อเห็นว่ามาลาคนพี่เป็นคนจิตใจดีจึงหันไปชอบพอกับมาลา ลูกสาวคนโตซึ่งเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงใหญ่ในการทำสวนของบัวผัน  เพราะมาลัยนั้นขยันแต่งตัวเสียมากกว่า

                “ไม่มีใครจะดับไฟแค้นในใจเรา ... นอกจากตัวเราเอง”